Przejdź do zawartości

Nikołaj Duchonin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nikołaj Duchonin
Николай Духонин
Ilustracja
Minister wojny Aleksandr Guczkow ze sztabem Frontu Południowo-Zachodniego. Duchonin stoi pierwszy z prawej.
generał lejtnant generał lejtnant
Data i miejsce urodzenia

1?/13 grudnia 1876
gubernia smoleńska

Data i miejsce śmierci

20 lis.?/3 grudnia 1917
Mohylew

Przebieg służby
Lata służby

1896–1917

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego

Jednostki

3 Armia

Stanowiska

p.o. naczelnego dowódcy (1917)

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Order św. Jerzego (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)

Nikołaj Nikołajewicz Duchonin (ur. 1 grudnia?/13 grudnia 1876 w guberni smoleńskiej, zm. 20 listopada?/3 grudnia 1917 w Mohylewie) – rosyjski generał lejtnant, p.o. naczelnego dowódcy armii rosyjskiej w listopadzie i grudniu 1917 roku.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny szlacheckiej. Ukończył korpus kadetów w Moskwie (według innego źródła w Kijowie), a następnie Aleksandrowską Szkołę Wojskową(inne języki) (1896) i Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego (1902)[1].

W I wojnie światowej dowodził 165. Łuckim pułkiem piechoty (od wybuchu wojny do grudnia 1915), następnie był pomocnikiem generała-kwatermistrza Frontu Południowo-Zachodniego (do czerwca 1916), generałem-kwatermistrzem sztabu 3. Armii Frontu Południowo-Zachodniego (do czerwca 1917), szefem sztabu Frontu Południowo-Zachodniego (do sierpnia 1917), szefem sztabu Frontu Zachodniego (do października 1917), szef sztabu naczelnego dowódcy armii rosyjskiej (do listopada 1917). Uczestniczył w opracowywaniu planów ofensywy Brusiłowa[1].

Po ucieczce Aleksandra Kiereńskiego pełnił obowiązki naczelnego dowódcy. Po odmowie podjęcia z Austro-Węgrami rozmów w sprawie traktatu pokojowego został usunięty ze stanowiska przez Radę Komisarzy Ludowych. 19 listopada 1917 zwolnił z więzienia w Bychowie dowódców puczu Korniłowa. Z tego powodu dzień później, po przybyciu do Stawki Naczelnego Dowódcy Nikołaja Krylenki, który 9 listopada został mianowany Najwyższym Naczelnym Dowódcą Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej, został aresztowany i miał zostać przewieziony do Piotrogrodu. Na dworcu w Mohylewie został jednak zamordowany przez rozwścieczony tłum[1].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]